سیدمرتضی

به نام خدا

ای رسول خدا!
سال ها می گذرد و همچنان نمی توانم رفتنت را باور کنم! چرا که تو هستی و هرگز نخواهی رفت!

آنچه رفت آبروی مدّعیانی بود که حضور جاودانت را نادیده گرفتند.
آنان که در مقابل چشمان تو با امیر مؤمنان بیعت بستند و به فاصله ی یک پلک زدن بیعت شکستند.
آنان که باب تفرقه را به روی امّتت گشودند و با رها کردن ریسمان الهی(علی(ع)) به پست ترین درجات سقوط کرده و امّتت را از راه راست منحرف نمودند.

چرا؟

مگر به آن ها نیاموخته بودی که راه راست را در پیش گیرند و به ریسمان الهی چنگ زنند و متفرّق نشوند؟
مگر نمی دانستند که علی(ع) همان صراط مستقیم و ریسمان الهی است؟
مگر نمی دانستند که فاطمه(س) پاره ی تن توست؟

مگر نمی دانستند...؟

آنچه امروز آسمان قلبم را دگرگون کرده است و موجب ریزش باران اشک از ابر چشمانم شده، ناسپاسی امّتی است که حتّی با دیدن ملک الموت نگرانشان بودی و تا نشنیدی "ولسوف یعطیک ربّک فترضی" آرامش نیافتی.
امّتی که با غفلت از آموزه های الهی تو، بزرگ ترین فاجعه های تاریخ اسلام را رقم زد؛ به طوری که آثار آن تا ظهور حجّت(عج) پا بر جاست.

اللهم صلّ علی محمّدٍ و آل محمّدٍ و عجّل فرجهم

سید یعقوب حسینی
28 صفر 1431 هـ.ق.
تهران

_____________________________________________________
پی نوشت: سالروز وفات نبی مکرّم اسلام(ص) و شهادت امام حسن مجتبی(ع) بر شما تسلیت باد.